หนี้

พูดถึงหนี้คงไม่ค่อยมีใครชอบเท่าไหร่ ... แต่หนี้ของเราสองคน ขำค่ะ

วันนี้มีนัดไปเดินงานคอมมาร์ทกับคนดี ... คนดีจะไปซื้อพีซี กับ เครื่องพรินเตอร์ เพื่อความสะดวกสบายในการจัดออฟฟิศเล็กๆ ที่บ้าน ... ส่วนเราก็จะไปดูโน้ตบุ้ค

ขอนายลางานช่วงบ่ายไปเจอกับคนดีที่ศูนย์การประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ ... เริ่มต้นที่ของชิ้นใหญ่ๆ ที่ต้องดูรายละเอียดก่อน พอได้ของเรียบร้อย ก็เดินดูอุปกรณ์เล็กๆ น้อยๆ ที่อยากได้เสริมกันต่อ ... ได้ของเกือบครบ ก็ชวนกันกลับ เพราะมีนัดกับก๊วนแบด เดี๋ยวไปไม่ทัน

กว่าจะฝ่าการจราจรที่คับคั่งในที่จอดรถศูนย์ประชุมฯ ออกมาได้ ก็มาเจอกับรถมากมายบนถนนต่อ ... เพื่อลดความตึงเครียด ก็ผลัดกัน แซว หยอก เย้า กันไปมา

พอรถติดอยู่ตรงแยกสุทธิสาร อีกนิดเดียวจะถึงออฟฟิศแล้ว ... คนดีแกล้งอะไรก็จำไม่ได้ แต่เราหันไปเอามือเขกกระโหลกคนดีไปที

คนดีร้องโอ๊ย แล้วก็ฟอร์มต่อ ทำหน้าแบ๊ว ตาใสซื่อ หันมามองหน้าเราบอกว่า "เธอเป็นใครอ่ะ ขึ้นมานั่งบนรถเราได้ยังไง"

"เราเป็นเจ้าหนี้เธอไง"

"หนี้อะไรเหรอ"

"หนี้ชีวิต" ... ตอบไปก็คิดว่าคนดีจะตอบกลับมายังไงน้อ แล้วเสียงที่ได้ยินกลับมาก็คือ

"หากเป็นหนี้แล้ว ขอให้เป็นหนี้รักเถิด"

โอ้โห ได้ยินแล้วขำกลิ้ง มุขนี้คิดได้ยังไงเนี่ย แล้วเล่นร้องเพลงเก่าเลยด้วย ... ถึงจะน้ำเน่า แต่ก็ฮาดี

นั่งขำคิกคักชอบใจอยู่พักใหญ่ๆ แล้วก็หันไปบอกคนดีว่า ขอเอามาเขียนเก็บไว้ในบล็อกหน่อยนะ ... ฮาแบบเน่าๆ ดี