Funeral

เพราะบล็อกเป็นบันทึกช่วยจำ เลยเอาหตุการณ์วันนี้มาเก็บไว้ในบล็อกหน้านี้ ... วันเริ่มงานศพของคุณลุงเขย

คุณลุงเข้าโรงพยาบาลมาเดือนกว่าๆ เสียไปเมื่อวันจันทร์ แต่วันนี้เป็นวันแรกที่เริ่มทำพิธีศพ ... เนื่องจากศาลาที่วัดพระศรีมหาธาตุ บางเขน ไม่ว่าง และเพื่อนๆ คุณลุงดำเนินเรื่องขอพระราชทานน้ำหลวงอาบศพ

เพราะมีพิธีการพิเศษ เลยต้องไปเดินหาชุดไว้ทุกข์ที่สุภาพ เรียบร้อย เหมาะสมกับงาน ... เดรสสีดำ แขนสี่ส่วน ชายกระโปรงคลุมเข่า เติมถุงน่องสีดำ กับ รองเท้าส้นสูงแบบเรียบ ... สุภาพเรียบร้อยสุดๆ จนน้องๆ ที่ออฟฟิศทัก

ลางานครึ่งวันตรงไปวัด ไปถึงสักพักก็เจอพ่อที่เพิ่งมาถึงเหมือนกัน ... รอสักพักหม่ามี้ที่ไปช่วยเคลื่อนศพตั้งแต่สายๆ ก็นั่งรถมาถึงพร้อมกับคุณลุงที่หลับสงบ

ญาติๆ แขก เริ่มทยอยมาถึงงาน ทักทายพูดคุยกัน พอได้เวลาก็เริ่มทยอยรดน้ำศพ ... ระหว่างนั้น เจ้าหน้าที่ก็มาจัดเตรียมสถานที่ โกศ ... โอ๊ะ มีโกศด้วย

พอถึงเวลาพระราชทานน้ำหลวงอาบศพ เจ้าหน้าที่ก็เข้าดูแลและจัดการ จนเสร็จเรียบร้อย สวยงาม ... มีเจ้าพนักงานบรรเลงเพลงระหว่างพิธีด้วย ... หม่ามี้ร้องไห้ น้ำตาท่วมเพราะสนิทกับคุณลุง และช่วงที่คุณลุงป่วยมี้ก็ไปช่วยคุณป้าดูแล

เดินไปเดินมาในงาน แล้วรู้สึกว่างานศพเป็นงานที่มีความรู้สึกหลากหลาย ... เศร้าเสียใจกับผู้ที่จากไป ดีใจที่ได้เจอได้ทักทายเพื่อนเก่า ภูมิใจที่มีคนมากมายมาแสดงความอาลัย เพราะคุณลุงเป็นทหาร เลยมีทหารชั้นผู้ใหญ่ที่มีชื่อในสังคมมาเป็นแขกผู้มีเกียรติ

แล้วยังมีเรื่องขำ ... ตรงที่มีแขกในงานเดินมาทักว่าคุ้นหน้าเราจัง เคยออกรายการทีวีอะไรรึเปล่า ... หลังจากทำตาโตมองหน้ามี้แล้ว ก็รีบหันไปยิ้มหวานปฏิเสธว่าไม่ใช่ค่ะ ไม่เคยเลยค่ะ ... คุณพี่ คุณน้า คุณป้า กลุ่มนั้นทำหน้าไม่เชื่อ แต่ก็ถอยไป

เดินไปเดินมาอีกพักใหญ่ๆ กลับมานั่งพักที่เดิม เสียงทักแบบเดิมก็ลอยมาอีกครั้ง ... แถมยังยืนยันหนักแน่นว่าใช่แน่ๆ อย่าหลอกให้งงเลย ... เจ้าน้องชายที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ขำคิกคัก

สุดท้ายสมาชิกในกลุ่มก็ลงมติว่า เราต้องเป็นพิธีกร ผู้ประกาศรายการทีวีอะไรสักอย่างแน่ๆ ... ปฏิเสธยังไงก็ไม่เชื่อ โอ๊ย สงสารคนที่เราไปหน้าเหมือนเค้าจัง ... สุดท้ายก็หันไปยิ้มหวาน ส่ายหน้าปฏิเสธ แล้วเดินไปวุ่นวายกับงานต่อ เพราะถ้ายังนั่งอยู่ที่เดิม อาจจะต้องสมยอมสวมรอยเป็นใครสักคน

คนดีมาถึงตอนท้ายพอดี เลยกลายเป็นแวะมารับ ... ออกจากงานพาสมาชิกไปหม่ำข้าวต้มแถววังหิน คนดีอิ่มแล้วก็ขอตัวไปดูงานร้านลูกค้า สมาชิกที่เหลืออิ่มแล้วก็มุ่งหน้ากลับบ้าน ระหว่างทางมี้กับพ่อก็ยังขำที่เราโดนทักว่าหน้าเหมือนผู้ประกาศสักคน

ตอนแรกกะว่าวันงานที่เหลือ จะกลับมาแต่งตัวสบายๆ กะโปโล ... สงสัยจะทำไม่ได้ เดี๋ยวคนที่เราบังเอิญไปหน้าเหมือนเค้าจะพลอยเสียชื่อมากกว่านี้ ... เฮ้อออ ต้องแต่งหน้าสวยทุกวันหล่ะซิเนี่ย