บ้านของคนดี

คบกับคนดีมา 6 ปีกว่า แวะเวียนไปทำความรู้จักทักทายกับสมาชิกในบ้านของคนดีก็ราวๆ 6 ปีได้ ... แรกๆ ก็แปลกๆ ขัดเขิน แต่หลังๆ คุ้นเคย ชิน และสนิทสนมมากขึ้น

สมาชิกในบ้านคนดีมี 5 คน ป๊า พี่ชาย คนดี น้องสาว น้องชาย ส่วนหม่าม้าขึ้นไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์แล้ว ... นอกนี้ก็ยังมีญาติๆ และลูกพี่ลูกน้องอีกหลายสายหลายคน พอรวมพลกันทีก็จัดเป็นครอบครัวใหญ่เอิกเกริกเอาการ

แรกๆ ที่ไปบ้านคนดีก็แปลกๆ งงๆ ไม่รู้จะคุยอะไรกับใคร นั่งส่งยิ้มหวานเป็นหลัก ... ไปบ่อยก็เริ่มคุ้น ส่งขนม ส่งของฝากไปให้ใครต่อใครเป็นครั้งคราว หลังๆ หม่ามี้ก็มีสารพัดขนมและของกินส่งไปให้ป๊า แล้วก็มีขนมตามเทศกาลที่ป๊าส่งกลับมาให้หม่ามี้บ้าง ... จากที่แปลกๆ ก็กลายเป็นคุ้นเคย บ้านคนดีไปไหน เราก็ตามติดไปด้วย

ติดสอยห้อยตามไปบ่อยๆ ก็เกรงใจ แต่คนดีก็มาบอกว่าบางทีป๊า หรือ โซ้ยอี๊ก็ถามถึง ว่าเราจะไปด้วยรึเปล่า ถ้าไม่ไปก็ถามถึงว่าหายไปไหน ... เกรงใจบ้าง ติดธุระบ้าง แล้วแต่กรณี

ช่วงหลายเดือนมานี่ ไม่ได้ไปค้างที่บ้านคนดีเลย แต่คนดีมาค้างบ้านเราเป็นประจำทุกวันศุกร์ ... ล่าสุดพอได้ข่าวว่าป๊าอยากจะไปตลาดดอนหวาย นัดวันกันเรียบร้อย ก็ถามถึงเราว่าจะไปด้วยรึเปล่า ... เห็นว่าห่างหายไปนานแล้ว เลยตอบตกลงไปด้วย แล้วเก็บเสื้อผ้าไปค้างบ้านคนดีตั้งแต่วันศุกร์

มาบ้านคนดีแล้วสบาย นั่งๆ นอนๆ ดูทีวี อ่านหนังสือ ถึงเวลาหม่ำ ป๊าก็กดอินเตอร์คอมฯ ตามให้ลงไปหม่ำทุกมื้อ ... สบายจนกลายเป็นขี้เกียจ เพราะนั่งๆ นอนๆ ไม่ได้จัดการซักเสื้อผ้าเหมือนเวลาอยู่บ้าน

เช้าวันอาทิตย์ ตื่นรอคิวเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ แต่งตัว ... ฝนตกชุ่มฉ่ำ แต่สมาชิกก็ยังเดินหน้าตามโปรแกรมเดิม เพราะป๊าที่ไม่ค่อยชอบออกไปเที่ยวที่ไหน อยากไปตลาดตอนหวาย สถานที่โปรด ... คนดี เรา กับน้องสาวคนดี มุ่งหน้าไปรับ โซ้ยอี๊ กับน้องสาวอีกคน ... ส่วนที่เหลือ ป๊า น้องชายคนดี และแฟนเค้า รอพี่ชายคนดีมารับไปอีกคัน

จุดหมายแรกคือ วัดไร่ขิง แวะไหว้พระทำบุญกันก่อน ... แล้วก็ย้ายเข้าไปตลาดดอนหวาย ตรงไปร้านนายหนับ นั่งกินข้าวกลางวัน แล้วก็ออกมาเดินซื้อขนม ของกินทั้งหลายกันต่อ ... บ่ายนิดๆ ก็กลับเข้าบ้าน จบกิจวัตรการมาตลาดดอนหวายของบ้านคนดี

ระหว่างทางนั่งรถไป-กลับ ก็ได้รู้ว่า แรกๆ ป๊าก็ทำใจรับกับบุคคลิกของคนดีไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้ต่อต้าน หรือห้ามชัดเจน นานๆ จะมีเปรยๆ เรื่องที่กังวลใจให้ญาติๆ ฟังสักที ... ช่วงที่คนดีเปิดร้านข้าวต้ม แล้วต้องไปค้างบ้านเพื่อนสนิทที่อยู่แถวนั้น ไม่ค่อยได้กลับบ้าน ป๊าก็สงสัยว่าคนดีคบกับเพื่อนคนนั้นรึเปล่า เปรยถามเป็นบางครั้ง ทำเอาคนดีกับเพื่อนขำก๊าก เพราะไม่ได้คิดอะไรกันเลยจริงๆ

แม้กระทั่งน้องของคนดี (ลูกน้า) ที่มีบุคคลิกแบบเดียวกัน ป๊าก็ยังแซว เหน็บ หยอกเข้าบ้าง ... แต่ป๊าก็โดนโซ้ยอี๊เอาคืน ว่าไปแซวคนอื่นเค้า แล้วที่บ้านหล่ะ ป๊าก็ยอมรับแบบไม่เต็มเสียงนัก

แล้วพอคนดีคบกับเรา พาเราไปบ้านบ่อยๆ ไปค้าง ไปไหนต่อไหนด้วย ป๊าก็คงยอมรับไปโดยปริยาย ... ที่ป๊าไม่อยากยอมรับ ไม่ใช่รังเกียจ แต่เพราะลึกๆ ข้างใน ป๊าห่วงอยากให้ลูกๆ แต่งงาน มีครอบครัว มีลูก มีหลาน เพราะป๊าห่วงว่า อยู่แบบนี้แก่ไปจะไม่มีใครดูแล เป็นความกังวลที่ลูกๆ รับรู้ แต่ดูแววแล้วคงจะมีน้องชายคนเล็กของบ้านนี้เท่านั้น ที่จะทำให้ป๊าสมใจ หายห่วงได้

ฟังแล้วก็ยิ้มๆ ขำๆ ... เวลาไปอยู่บ้านคนดีก็สบายใจดี มีเรื่องให้ยิ้ม ให้ขำ แบบนี้มาเป็นระยะ ... แล้วแฝงตัวไปแวะเวียนอยู่ 6 ปีแล้ว ชักชินเหมือนกัน ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติแล้วหล่ะ