รำลึกถึงไดอารี่

ตอนเด็กๆ เคยเขียนไดอารี่เล็กๆ น้อยๆ ตามประสา พอค้นสมบัติแล้วเจอไดอารี่เล่มเก่าๆ ก็ตื่นเต้น ... เปิดอ่านแล้วก็ขำปนงง ว่าเขียนอะไรไว้บ้างเนี่ย แล้วก็ต้องรำลึกความหลังว่าตอนนั้นวันๆ ทำอะไร เจอใครบ้าง ถึงได้เขียนเก็บไว้

จากนั้นก็ไม่ได้เขียนไดอารี่อีกเลย เพราะกลัวใครบังเอิญอ่านเจอคงขำ ว่าเขียนบ้าอะไรเนี่ย ... จนมาเจอไดอารี่ของเลสล่า ลองอ่านของหลายๆ คนแล้วต่อมอยากเขียนไดอารี่ที่ซ่อนอยู่ก็เริ่มอักเสบ

เหตุผลแรกๆ คือ อยากบันทึกเรื่องราวระหว่างเรากับคนดีเก็บเอาไว้ ... ตอนแรกตั้งใจว่าจะแอบเขียนไปเรื่อยๆ เผื่ออยากจะบ่นคนดีเรื่องอะไรก็จะได้บ่นเต็มที่ ... แต่เพราะเขียนแล้วก็ไปอ่านเรื่องชาวบ้านด้วย อ่านมาแล้วก็อยากจะเล่าให้คนดีฟัง เลยต้องเล่าทั้งหมดว่าเริ่มไปเขียนไดอารี่ด้วย

เขียนไป อ่านไป ก็ติดหนึบหนับ ต้องเปิดดูทุกวัน ... เซคชั่นอื่นๆ ไม่ได้แวะเวียนไป หมกหมุ่นอยู่แต่กับไดอารี่เท่านั้น ไม่มีเรื่องให้เขียนก็ขอไปอ่านไดของคนอื่นแล้วกัน

จากไดอารี่ตามแบบฟอร์มที่เว็บมีให้ ก็มีการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ... มีน้องๆ ใจดีช่วยอนุเคราะห์ cover กับ background ส่งมาให้ ใส่รูปเป็น รู้จักใส่โค้ดอะไรต่อมิอะไรเพิ่มขึ้น ลงเพลงได้ ... เลยสนุกกับการเขียนมากขึ้น

แล้วพอเขียนไปเรื่อยๆ ก็ค้นพบประโยชน์จากไดอารี่มากขึ้น ... นั่นคือ เป็นบันทึกช่วยจำอย่างดี ... นึกไม่ออกว่าทำอะไรไปเมื่อไหร่ เปิดดูย้อนหลังจากไดได้ ทีนี้เลยเขียนมันซะทุกเรื่อง กิน เที่ยว หนัง เพลง หนังสือ หมา แมว เรียกว่าชีวิตประจำวันทำอะไร เป็นเก็บมาลงไดอารี่ได้หมด ... เมมโมรี่ในสมองที่เริ่มเต็มตามอายุที่เพิ่มขึ้น ก็ได้อาศัยไดอารี่ช่วยจำอีกทาง

และที่สำคัญคือ ได้มิตรภาพผ่านตัวหนังสือ ... พบเพื่อนใหม่ผ่านตัวหนังสือ ได้กำลังใจผ่านตัวหนังสือ ... จนพัฒนามาเจอกันตัวเป็นๆ เลยยิ่งติดไดหนึบหนับกว่าเดิม เพราะมีไดที่ติดตามอ่านอยู่

จนไดอารี่ของเลสล่าเจ๊ง 2-3 วันแรกก็ยังหงุดหงิดนิดหน่อย แต่พอ 7 วันผ่านไปชักกลุ้ม งุ่นง่านมีอาการเหมือนจะลงแดง เพราะติดทั้งเขียนและอ่าน นี่เขียนก็ไม่ได้ อ่านก็ไม่ได้ ... เซ็งจริงๆ ... สุดท้ายก็ทำใจว่าคงไดคงพิการแบบนี้อีกนาน แล้วก็ต้องหาที่ใหม่

เสาร์ที่ผ่านมา ระหว่างรอเวลาออกเดินทางไปอัมพวา มือถือก็ส่งสัญญาณเตือนแจ้งข้อความที่บันทึกเอาไว้ว่า "เขียนไดอารี่ครบ 3 ปีแล้ว" ... อ่านแล้วก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะไดเจ๊ง

ถึงตอนนี้จะมีบล็อกใหม่ มีที่เขียนแล้ว มีสมาชิกหน้าเก่าๆ ที่คุ้นเคยทยอยมาเขียนให้ตามอ่านต่อ ... แต่ก็ยังนึกถึงไดที่เลสล่า ยังคลิกเข้าไปดูทุกวัน เผื่อจะอาการดีใช้ได้ และที่สำคัญ อยากได้ข้อมูลเก่าๆ ที่เคยเขียนไป

ไดหลายร้อยหน้า ที่อยู่ในนั้น ทั้งเรื่อง ทั้งรูป ไม่มีข้อมูลแบ็คอัพเก็บเอาไว้เลย เพราะจิ้มเขียนสดๆ ทุกที ... พอไดเจ๊ง ทั้งรูป ทั้งเรื่องที่อยู่ในนั้นก็กลายเป็นความทรงจำ ... แล้วเป็นความทรงจำแบบเลือนลางด้วย เพราะฝากไดช่วยจำไว้ แล้วไดเจ๊งแบบนี้ ช่วงเกือบ 3 ปีที่เขียนเอาไว้ก็โบ๋ไปเลย จำไม่ได้ว่าทำอะไร เมื่อไหร่ ... แง แง แง แง อยากได้ข้อมูลในได จะทำยังไงดี

รำลึกถึงไดอารี่ด้วยความคิดถึง ... และรำลึกถึงไดอารี่ด้วยความอาลัยกับข้อมูลทั้งหมดที่อยู่ในนั้น