เหนื่อย : เหวี่ยง

วันศุกร์ที่ 6 ก.พ. มีนัดตามนายไปบรรยายอีกรอบ ... คราวนี้สบายขึ้น เพราะนายเป็นวิทยากรหลัก ส่วนเราแค่เล่าประสบการณ์การทำงานให้ฟังเท่านั้น ... แต่ก็ยังเหนื่อย


เหนื่อยเพราะตื่นเช้ากว่าปกติ แบตยังชาร์จไม่เต็มดี แต่ก็มีแรงออกไปพูด ไปเล่า ให้น้องๆ ปี 4 ฟัง ... ยังดีที่ช่วงบ่ายนายปล่อยให้กลับก่อน เดี๋ยวนายคอมเม้นท์เอง แต่เจอรถติดอยู่ร่วมชั่วโมง จากสวนสุนันทาถึงสุทธิสาร ทำเอาแบตพร่องไปเยอะ ... ถึงออฟฟิศได้อาการปวดๆ ตึงๆ หลังเพิ่มมาอีก


ส่วนคนดีก็เหนื่อยเหมือนกัน เพราะตื่นแต่ตี 4 มานั่งเคลียร์งาน แล้วก็ตะลอนออกไปดูงานที่โรงงานซัพพลายเออร์ ... บ่ายสองโมงกว่าๆ คนเหนื่อยและหิวซก จากรังสิต ก็มาเจอ กับคนเหนื่อยและเพลีย จากสวนสุนันทา


พอเลิกงานก็รวมพลกันไปหาของอร่อยหม่ำ ฉลองวันศุกร์แห่งชาติ ชวนสาวๆ ในออฟฟิศได้ 3 ชีวิต รวมเป็น 5 ... มุ่งหน้าไป สปาเก็ตตี้ เฮ้าส์ ตรงประชานิเวศน์ กินกันไป คุยกันไป แฟนของสาวหมวยตามมาสมทบ ... สวนกับคนดีที่งานเข้า ต้องออกไปหาร้านเน็ทเพื่อส่งราคางานให้ลูกค้า


อิ่มสบายท้องกันถ้วนหน้า ก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ... แยกกันไปพักผ่อนตามอัธยาศัย


เราสองคนกลับถึงบ้าน เปิดทีวีดู คนดีเอกเขนกดูได้พักเดียวก็หลับ ... ส่วนเราเปิดคอมฯ เล่นเน็ตได้แป๊บเดียวก็ผล็อยหลับกองอยู่บนพื้น ... หลับสะเงาะสะแงะแข่งกัน เพราะต่างคนต่างตะลอนไปเหนื่อยมาทั้งคู่


เราตื่นมาราวๆ 5 ทุ่ม ปลุกคนดีไปอาบน้ำ เพราะทั้งเหนื่อยทั้งง่วง คนดีเลยออกอาการ "เหวี่ยง" แล้วลงไปอาบน้ำ ... เราเองที่ทั้งเหนื่อย และปวดหลัง เจอคนดี "เหวี่ยง" มา เลยเฉา


คนดีอาบน้ำเตรียมนอน มาเจอเราที่เปลี่ยนจากเฉา "เหวี่ยง" กลับคืนบ้าง ... เพราะไม่เข้าใจว่าผิดตรงไหนถึงต้องเหวี่ยงใส่ เลยต้องคุยกันแบบ เหวี่ยงๆ นี่แหละ ... เป็นสงครามย่อมๆ ก่อนเราจะถอยทัพไปอาบน้ำ


กลับมา สถานการณ์ดีขึ้นเล็กน้อย แต่เราน้ำตายังร่วงเป็นน้ำฝนอยู่ ... คนดีที่อาบน้ำแล้วอาการเหวี่ยงทุเลาลง แต่มาเจอเราเหวี่ยงกลับ พอได้พักตั้งสติ ก็เข้าสู่ภาวะปกติ เลยต้องมาปลอบกันพักใหญ่ ... ไม่งั้นคงต้องหามเราไปหาหมอ เพราะสะอึกสะอื้นจนหายใจจะไม่ทัน


กว่าจะกลับเข้าสู่สถานการณ์ปกติ ก็เสียน้ำตาเป็นปี๊บ ตาปูด น้ำมูกหยด จมูกตัน ... ยังดีที่ "เหวี่ยง" ใส่กันแล้ว ลงเอยด้วยดี เข้าใจกันมากขึ้น


เหตุการณ์นี้สอนให้รู้ว่า ... คนเหนื่อย เพลีย ง่วง มักจะงี่เง่าง่ายกว่าปกติ