1 ปี 292 หน้า

แต่ก่อนเขียนไดอยู่ที่เลสล่า จนเมื่อราวๆ กลางปีที่แล้วที่เลสล่าเกิดด๋อย เดี้ยง และล่มไปแบบนิ่งสนิท ... คนติดไดอย่างเรา เลยเฉา เพราะทั้งติดเขียนและติดอ่าน เหมือนกิจวัตรประจำวันหายไปค่ะ

รอ ร้อ รอ ว่าเมื่อไหร่จะกลับมาใช้ได้ รอจนหมดหวัง ... ได้แต่สงบนิ่ง ไว้อาลัยให้ไดเก่าที่เขียนมาเกือบๆ 3 ปี เพราะไม่ได้แบ็คอัพข้อมูลในไดเอาไว้เลย ทุกอย่างสูญหายไปพร้อมกับเว็บ ... น้ำตาตกใน เพราะข้อมูลทั้งหลาย ที่เหมือนเป็นบันทึกช่วยจำ หายเกลี้ยงแบบนี้ เหมือนความทรงจำหายไปบางส่วน

หลังจากจ๋อย หงอยเหงา เฉาเพราะคิดถึงได ... ก็ได้ข้อความจากเพื่อนๆ ชาวไดเลสล่า 2-3 คน ส่งลิงค์บล็อกที่ blogspot มาให้ ... เปิดเข้าไปแวะอ่านดูแวบๆ แต่ยังไม่คิดจะเริ่มต้นใหม่ เพราะเป็นโรคแพ้เทคโนโลยีค่ะ กลัวว่าจะยากเกินจัดการเองไหว ไดที่เลสล่ากว่าจะจัดการได้คุ้นเคยก็ใช้เวลานานโขอยู่

แต่ได้เสียงยืนยันจากคุณกี้ ว่าใช้ง่าย ไม่ยุ่งยาก ... เอ้า ลองดูบ้างจะเป็นไร ดีกว่าเฉาตายเพราะไม่ได้เขียน

สุดท้ายก็ลองงมใช้ blogspot ดู เออ ไม่ยากอย่างที่คิด ... แล้วยังมีลูกเล่นอะไรใหม่ๆ ให้ได้ทดลองงมใช้ด้วย ลองไปลองมาก็สนุกดี ... เอาละ ปักหลักเขียนที่นี่แหละ

ได้พื้นที่ปล่อยความคันมืออีกครั้ง ยิ่งใช้ก็ยิ่งชอบใจ เพราะ มีระบบบันทึกให้เป็นระยะ ถูกใจคนเขียนไปเรื่อยๆ แบบเรา จัดหมวดหมู่ได้ ระบุวันที่ได้ เขียนล่วงหน้าก็ได้ ... เลยเริ่มต้นบันทึกเรื่องราวต่างๆ ในชีวิตอีกครั้ง

จำวันที่เริ่มต้นเขียนบล็อกหน้าแรกที่นี่ไม่ได้ แต่เปิดข้อมูลเก่าย้อนหลังดู ก็น่าจะราวๆ สัปดาห์ที่ 3-4 ของเดือนกรกฏาคมนี่แหละ ... เลยประมาณการเอาเองว่า เขียนบล็อกที่นี่มาครบปีแล้ว

1 ปี 365 วัน เขียนบล็อกมา 292 หน้า ... ขาดไป 73 หน้า ก็เขียนครบวันละหน้า ต๊าย ตาย อิฉันเป็นคนเรื่องเยอะไม่เบานะเนี่ย

ได้ฐานที่ตั้งใหม่ ปักหลักเขียนมา 1 ปีเต็มแล้ว ... หวังว่าฐานที่มั่นนี้จะไม่ล้มพับ ล่มสลายหายไปอีกนะจ๊ะ ไม่งั้นคงเฉาแย่ ... blogspot จ๋า อยู่ด้วยกันนานนๆ นะจ๊ะ