ผูกมิตรกับหมา

ถ้าถามว่ากลัวสัตว์อะไรในโลกนี้ที่สุด อันดับแรก็ยกให้ งู ค่ะ กลัวเข้าขั้นโฟเบีย คือ เห็นรูปยังไม่ได้ ... รองลงมา ก็เป็น หมา เพราะตอนเด็กๆ โดนหมากัดแบบไร้เหตุผลมา 2 ครั้ง เลยกลัวฝังใจ

กลัวหมาแบบ กล้าๆ กลัวๆ ค่ะ ... คือกลัว แต่ต้องทำใจให้กล้า เพราะเคยได้ข้อมูลมาว่า เค้าจะมีสัมผัสรับรู้ได้ว่าใครกลัว ... ถ้าเจอหมาข้างถนนวิ่งมาเป็นฝูง ใจสั่นหวั่นไหว สติจะกระเจิง ... หรือถ้าไปบ้านใครที่มีหมา ก็ต้องเช็คให้ชัวร์ก่อนว่ามีประวัติกัดใครรึเปล่า แล้วจะเดินแบบระแวดระวัง

หลายครั้งที่เดินๆ อยู่ แล้วเจอหมาโผล่พรวดพราดมา ก็จะหยุดนิ่ง เหมือนยืนเคารพธงชาติให้หมาวิ่งผ่านไปก่อน แล้วค่อยเดินต่อ ... หม่ามี้เห็นทีไร ขำทุกที บอกว่าหยุดทำความเคารพหมาเหรอ

เวลาไปเที่ยว ไปต่างจังหวัด ไปต่างที่ ก็เจอหมาเจ้าถิ่นวิ่งไปมา ทำเอาร้อนๆ หนาวๆ อยู่เหมือนกัน ... เลยคิดว่าต้องหาวิธีผูกมิตรกันสักหน่อย ... วิธีไหนจะดีไปกว่า ของกินหล่ะคะ

คิดเอาเองว่า การให้ขนม ให้อาหารเป็นการผูกมิตรกับหมาได้ดีวิธีนึง แล้วเค้าก็จะจำได้ว่าคนนี้เคยให้ของกิน คงไม่ทำร้ายกัน ... คิดแบบนี้ก็ทำการพิสูจน์ค่ะ

หมาทดลองตัวที่ 1 "ก๊อต" ... แต่ก่อนข้างออฟฟิศเป็นร้านอาหารค่ะ แล้วหลังร้านเค้าผูกหมาไทยสีดำ ตามปลายเท้าเป็นสีน้ำตาลอ่อน เป็นหมาหนุ่มวัยรุ่น แรงเยอะ อยากรู้อยากเห็น ... แล้วโดนล่ามไว้ ก็เลยกระโจนใส่คนที่เดินผ่าน แล้วยังเห่าเสียงดังอีกต่างหาก เห็นท่าทีแบบนี้เป็นใครก็ตกใจ

แล้วเราต้องเดินผ่านทุกวัน ก็ตั้งท่ากระโจนใส่ทุกวัน ไม่ไหวแล้ว ... ซื้อเจอร์ไฮ มา 2-3 ถุง 2-3 รส เช้ามาก็เอาไปยื่นให้ แรกๆ ก็ดมๆ ไม่แน่ใจ แต่คาดว่ากลิ่นคงยั่วยวนอยู่ไม่ใช่น้อย ก๊อตเลยแทะอย่างเอร็ดอร่อย ... ส่งส่วยค่าผ่านทางให้ทุกวัน จากที่ตั้งท่ากระโจนใส่ พร้อมเห่ากรรโชก ก็กลายเป็นจะถลา พร้อมกับกระดิกหางอย่างดีใจสุดขีด ... ให้แบบนี้ทุกวัน จนเค้าปิดร้าน ย้ายร้านไป ก็ยังคิดถึงก๊อตอยู่นะคะ

หมาทดลองตัวที่ 2 "หัวขวิด" ... เป็นหมาที่หลงมาอยู่ในซอยบ้านค่ะ หลงมาตอนโตแล้ว พอมีคนให้ข้าว ให้น้ำ เจ้านี้เลยยึดพื้นที่ปักหลักอยู่ที่นี่ซะเลย ... ปักหลักอยู่ก็ไม่น่าห่วงอะไร แต่ได้ยินข่าวแว่วๆ ว่าเจ้าตัวนี้ดุใช้ได้ แล้วทำหน้าที่ดีมาก คือ ถ้าเป็นคนแปลกหน้า คนเก็บขยะ บุรุษไปรษณีย์ พนักงานเดลิเวอรี่จากร้านต่างๆ เจ้านี้จะย่องไปงับแบบเงียบๆ

โอ้ ได้ยินแล้วใจสั่น หวั่นไหวค่ะ กลัวจะกลายเป็นเหยื่อคมเขี้ยวของเจ้าตัวนี้เข้าสักวัน ... วิธีเดิมค่ะ คือซื้อขนมให้ แต่เป็นแบบแท่งๆ แข็งๆ หน่อย ไว้เคี้ยวขัดฟัน สลับกับเจอร์ไฮ ... กลับถึงบ้านทีไรก็จะหยิบให้ 1-2 ชิ้นทุกที

พอให้กันประจำก็สนิทสนม เห็นเดินเข้าซอยบ้านมาเจ้าตัวนี้ก็จะวิ่งมารับ ท่าทางดีใจที่วิ่งมานั้นหัวบิดหัวเบี้ยว ตัวเอียง คอเอียงมาเชียว คนดีเลยเรียก "หัวขวิด" ... จนช่วงนึงหัวขวิดก็หายหน้าหายตาไป ลองถามไถ่ได้ความว่า ตายไปแล้วค่ะ มีคนจับใส่ยาฆ่าเห็บหมัดให้ แต่ไม่รู้อีท่าไหน หัวขวิดเลยลาโลกไปด้วย ... ได้ยินแล้วก็ใจหาย

หมาทดลองตัวที่ 3 "เรื้อน" ... ตัวนี้วิ่งเล่นอยู่ในซอยบ้านคนดีค่ะ เห็นหน้ากันมานานแล้ว ได้ทักทายกันบ้างเป็นครั้งคราว ... คนดีบอกว่าที่ชื่อเรื้อนเพราะตอนที่หลงมาเป็นขี้เรื้อนหนังกลับมา อากู๋ของคนดีช่วยเอาน้ำมันจักรทาตัวให้ แล้วก็มีคนสงสารให้ข้าวกิน ... จากผอมแห้งเป็นขี้เรื้อนก็กลายเป็นหมาตัวเมียหุ่นอวบกำลังดี ขนเป็นมันเงา ผิวตึง สวยเชียว

แต่ก่อนเรื้อนจะมีคู่เป็นแฟนหนุ่มที่วิ่งเล่นอยู่ด้วย ชื่อ "แดง" แต่แดงโดนรถชนจากโลกไปแล้ว เหลือเรื้อนอยู่ตัวเดียว ... เรื้อนชอบเล่นกับคนที่คุ้นเคย จะมาคลอเคลียข้างๆ ถ้ายังไม่สนใจทักทายสักที เรื้อนจะเอาหัวชนขา ขนเข่า หรืออาจงับเบาๆ ให้คนสะดุ้ง

เรามีขนมเหลือ เพราะเจ้า 2 ตัวข้างบนที่ให้ประจำย้ายไป ลาโลกไป เลยเอาขนมที่เหลือติดรถคนดีไปด้วย ... เอาไปให้เรื้อนแทน แรกๆ เรื้อนก็ดมๆ ทำหน้าไม่แน่ใจ ไม่กล้ากิน แต่พอกินหมดไปอันก็วิ่งกลับมาขออันที่สองทันที ... หลังจากนั้น พอเจอหน้าเราปุ๊บ เรื้อนวิ่งกระดิกหางมารอรับเลย แต่เราไปบ้างไม่ไปบ้าง เลยซื้อขนมติดรถคนดีเอาไว้ มอบหน้าที่ให้คนดีให้เรื้อนแทน

บางทีขนมหมด ยังไม่ได้ซื้อ พอเจอหน้าเรื้อนแล้วรู้สึกผิดชอบกล ที่ไม่มีขนมให้ ... คนดีบอกว่าโดนเรื้อนเดินตามทวงขนมประจำ แล้วต้องเป็น เจอร์ไฮ รสตับ เท่านั้น เพราะกลิ่นหอมยั่วใจที่สุดแล้ว เคยลองให้รสอื่นหน้าตาเรื้อนดูไม่ปลื้มเท่าไหร่ ... แต่พอเห็นซองสีเหลืองนี้เท่านั้นแหละ กระดิกหางแทบขาดใจเลย

หมาทดลองตัวที่ 4 "สตางค์" ... ตัวนี้เป็นหมาที่หลงมาในซอยบ้านอีกแล้วค่ะ แต่คราวนี้เป็นตัวเมีย และมาแบบรับแขกเริ่งร่า ออเซาะ ทักทายไปทุกบ้าน ... เรียกว่ามีกี่บ้าน สตางค์วิ่งไปฝากเนื้อฝากตัวไว้หมด จนเพื่อนบ้านในนั้นเลยเลี้ยงไว้จริงจัง แล้วตั้งชื่อให้ว่า สตางค์ นี่หล่ะค่ะ

ตอนแรกที่เห็นสตางค์หลงมา แล้ววิ่งมาต้อนรับทักทายเลยเอาขนมให้เป็นของกำนัล แต่ก่อนจะให้ก็สั่งให้นั่ง ขอบคุณ หวัดดีก่อน ... สตางค์ทำได้ผ่านฉลุย ไม่มีปัญหา พอได้ขนมไป สตางค์จะไม่กินทันที แต่จะคาบเดินอวดไปทั่วอยู่พักใหญ่ๆ กว่าจะแทะ

สตางค์เป็นหมาที่คุ้นกับคนมาก วิ่งกระดิกหางทักทายเพื่อนบ้านในซอย ได้ข้าวได้ขนมกินจนตัวอ้วนปี๋ ... พอได้ยินเสียงเรากับคนดีเดินเข้าซอยมา ก็วิ่งออกมารับทันที แล้ววิ่งมาแบบดีใจสุดขีด กระโจนใส่ ออเซาะ เกาะแข้ง เกาะขา ตะกุย จนได้รอยเท้ามาเป็นลายผ้าประจำ ... ท่าวิ่งกับขนาดของสตางค์ทำให้คนดีแหยง เพราะอ้วน วิ่งเริงร่า ยิ้มแยกเขี้ยวมาเลย เราต้องคอยดูคอยกันเอาไว้

เห็นวิ่งรับแขกแบบนี้ แต่ถ้าเป็นคนแปลกหน้า สตางค์ก็เห่าสู้นะคะ คอยระแวดระวังคนให้เหมือนกัน ... และที่ทำประโยชน์อีกอย่างคือ ชอบไล่จับหนู แล้วเลยผ่านไปไล่งับแมวด้วย จนประดาแมวๆ ที่เคยปักหลักอยู่ในซอยบ้าน หายเรียบขึ้นไปอยู่ตามกำแพง ตามกันสาด กันหมด

จากการทดลอง ทำให้มั่นใจว่า ขนมนี่ผูกมิตรกับหมาได้ดีจริงๆ ค่ะ ... ทริปล่าสุดที่ไปชัยภูมิ ในที่พักมีหมาอยู่ 3 ตัว หน้าตาเอาเรื่อง น่ากลัวอยู่ค่ะ เป็นหมาไทย แต่หน้าตาไม่น่าเอ็นดู ออกแนวโหดๆ หน่อย แถมยังตัวโตอีกต่างหาก เห็นแล้วก็แหยง ใจสั่น เพราะมานอนเล่นอยู่หน้าห้องพักเราด้วย

พอดีที่ยังมีเจอร์ไฮ ขนมของเรื้อนอยู่ท้ายรถคนดี เลยขอปันมาสักห่อ เอามาส่งให้ตัวละชิ้น ... ให้ขนมแล้วก็ออกไปเที่ยวกัน พอกลับเข้าที่พักมา เจ้าพวกนี้เห็นหน้าเรา เดินกระดิกหางดิ่งมาหาเลยค่ะ ... อิ๊อิ๊ แผนผูกมิตรกับหมาวิธีนี้ สำเร็จจริงๆ

ตอนนี้บนรถคนดีจะมีขนมหมาตุนไว้ตลอด ใครขึ้นรถมาเห็นก็สงสัย ว่ามีติดรถไว้ทำไม ... ระยะหลังเจอหมาแปลกหน้าที่ไหนก็ยังกล้าๆ กลัวๆ นะคะ หยิบขนมไปโยนให้ บางตัวก็ดิ่งมารับ บางตัวก็วิ่งหนีไปเลย ... แต่คนให้สบายใจค่ะ คิดว่าทำทานเล็กๆ น้อยๆ ผูกมิตรกันไว้