เริ่มต้นใหม่

วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการใช้ชีวิตพนักงานบริษัทของคนดีแล้ว ... ตั้งแต่วันพรุ่งนี้คนดีก็จะเริ่มต้นทางเดินชีวิตใหม่ ก้าวออกมาเดินตามทางของตัวเอง เลือกเอง กำหนดเอง

ตอนที่คนดียื่นเรื่องลาออกแรก ก็ตกอยู่ในโหมดซึมเศร้า เพราะไม่ได้เข้าไปคุยกับหัวหน้าก่อน ตัดสินใจปุ๊บก็ยื่นจดหมายลาออกปั๊บ ... หัวหน้าของคนดีซึ่งสนิทกันตั้งแต่ทำงานอยู่บริษัทก่อน และเป็นคนชวนมาทำงานที่นี่ เลยตกใจ เสียใจ พูดเชิงตัดพ้อนิดๆ ว่าทำไมถึงไม่คุยกันก่อน แต่ก่อนยังพูดคุยปรึกษากันได้ทุกเรื่อง ... คนดีเลยน้ำตาหยด เพราะรู้สึกผิด

หลังจากมาคิดทบทวน ก็ตัดสินใจว่ายังไงก็ออก ... แต่ยังมีซึมเศร้าบ้าง และกังวลกับอนาคตข้างหน้าที่ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง ... เราก็ต้องทำหน้าที่อุ้มชูฟื้นฟูพลัง

มาถึงวันนี้ วันสุดท้ายของเส้นทางชีวิตแบบเดิม อาการซึมเศร้าหายไป ความกังวลใจลดลง เพราะมีลูกค้าเสนองานเข้ามาให้ ... จากที่มีให้อุ่นใจอยู่ 1 โปรเจคท์ ก็มีโปรเจคท์ที่ 2 และ 3 เพิ่มตามมา

เรื่องงานก็น่าจะค่อยๆ ก้าวเดินไปได้อย่างช้าๆ ... แต่เรื่องของเราสองคน ก็คงต้องเริ่มต้นจัดระเบียบกันใหม่

จากที่เคยเจอกัน 6 วัน ต่อสัปดาห์ เจอกันเช้า-เย็น บางวันก็มีรอบกลางวันเพิ่ม ก็กลายเป็นรายสะดวก เจอกันเป็นครั้งคราว ... จากที่คนดีมาปลุกเราตอนเช้า แล้วเราปลุกคนดีตื่นกลับบ้านตอนค่ำ ก็คงไม่มีแล้ว

จากที่มีคนดีขับรถรับ-ส่งไปทำงาน-กลับบ้านเกือบทุกวัน ก็กลับเข้าสู่วงจรชีวิตแบบเดิมๆ คือ เดินไป-กลับเอง ... ไม่ได้กังวลเรื่องลำบาก เพราะเดินจนชินแล้ว แต่คงเหงาพิกล

ที่เคยเว้นที่ว่างเล็กๆ ให้กันและกัน อยู่บ้านใครบ้านมัน มีพื้นที่ส่วนตัวไปเจอเพื่อน เจอใครต่อใคร ... เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้ ที่ว่างของเราสองคนก็คงขยายมากขึ้น

พอที่ว่างเพิ่มขึ้นแล้วก็หวั่นใจเหลือเกิน หวั่นใจกับตัวเองนี่แหละ ว่าจะงี่เง่า งอแง ได้ง่ายขึ้น ... เลยต้องทำข้อตกลงกับคนดีไว้ล่วงหน้า ต้องคุยต้องเคลียร์กันก่อน

เข้าใจว่าคนดีจะต้องไปทำงาน ติดต่องาน ดูแลงาน เวลาที่จะมาเจอกันคงน้อย ... เพราะฉะนั้น เวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน ขอให้เป็นเวลาที่มีค่า ... ไอ้ที่เจอกันแล้วยังต้องรับสายโทรศัพท์ต่อเนื่อง ปล่อยให้นั่งน้ำลายบูด ไม่เอาแล้ว รับไม่ได้ เพราะงานที่เริ่มต้นใหม่ คงยังไม่มีลูกค้าเป็นแพเหมือนเดิม คงไม่วุ่นวายนุงนังจนต้องรับสาย 4-5 สายต่อกัน

หวังว่าคนดีจะมีเวลาโทรหากันบ้าง เพราะไม่ได้เจอกันบ่อยๆ เหมือนเดิม น่าจะมีเรื่องคุยกัน มีเรื่องเล่าให้ฟังเพิ่มขึ้น ... ไม่ได้หวังว่าจะต้องโทรรายงานตัวทุกชั่วโมง ไม่ต้องคุยกันหลายๆ นาที ... แค่มีเวลาเล็กๆ น้อยๆ โทรมาบอกว่าคิดถึงกันบ้างก็พอ

ที่อยากได้ยินเสียงเพราะอยากรู้ว่ายังสบายดีอยู่ เวลาหายเงียบไปเลย แล้วห่วงเหลือเกิน ... ห่วงเพราะคนดีต้องตะลอนขับรถไปไหนต่อไหน คนที่อยู่นิ่งกับที่ก็ห่วงไปต่างๆ นาๆ ... ไม่อยากให้ความห่วง กลายเป็นเหตุให้ต้องงี่เงา แล้วงอแง

ตอนนี้ก็ได้แต่คอยเตือนตัวเองเอาไว้ ว่าต้องปรับตัวกันทั้งคู่ จะพูดอะไรก็ต้องคิดให้ดี จะงี่เง่า งอแง ก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง เตือนตัวเองให้มีเหตุผลเข้าไว้ ... ตอนนี้ก็ยังทำได้ เตือนตัวเองได้ พอถึงเวลาจริงๆ ไม่รู้จะหมู่หรือจ่า

เอาน่า เจอกันน้อยลงอาจจะทำให้เราเห็นคุณค่าของเวลาที่มีให้กันมากขึ้น รักกันมากขึ้นก็ได้ ... 6 ปีครึ่งที่เดินจูงมือกันมา คงไม่จูงกันไปเจออาถรรพ์รักร้าวเมื่อก้าวเข้าปีที่ 7 - The Seven Year Itch หรอกเนอะ

คนดีจ๋า ... ขอให้การเริ่มต้นทางเดินของชีวิตทางใหม่ของคุณ ก้าวไปอย่างราบรื่น และมั่นคงนะคะ ขอให้ก้าวไปถึงฝันที่คิดไว้ค่ะ ... แล้วอย่าลืมจับมือเค้า จูงมือเค้าเดินไปข้างๆ ด้วยนะคะ ถ้าปล่อยเค้าทิ้งกลางทาง เค้าคงร้องไห้ตาปูดแน่ๆ เลย